ΕΙΠΑΤΕ ΨΕΜΑΤΑ ΠΟΛΛΑ, ΑΣ ΠΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ

Τοποθέτηση σχετικά με δημοσιεύματα για εγκλωβισμό των ΟΠΚΕ στον Λόφο Στρέφη
Το Σάββατο 25 Μαρτίου οργανώθηκε αντικατοχική γιορτή από την Ανοιχτή Συνέλευση για την Υπεράσπιση του Λόφου. Τη γιορτή πλαισίωσαν και στήριξαν οι ποδοσφαιρικές ομάδες Hasta La Victoria Siempre, ο Αστέρας Εξαρχείων, ο Αδέσποτος Αθηνών και η Antifa League. Στη γιορτή συμμετείχαν γονείς από το 36ο δημοτικό σχολείο με παραδοσιακούς χορούς, η Χορωδία Εξαρχείων, η Παιδαγωγική Ομάδα «Το Σκασιαρχείο», η ανοιχτή συνέλευση «όχι μετρό στην πλατεία Εξαρχείων» καθώς και η ρεμπέτικη κομπανία «Λαϊκή Οργή».
Σκοπός της γιορτής ήταν ακριβώς να αναδείξει τη συνθήκη μετατροπής του Λόφου Στρέφη από ελεύθερο δημόσιο χώρο, σε χώρο φυλασσόμενο σε 24ωρη βάση από όλων των ειδών τις αστυνομικές δυνάμεις, που προστατεύουν ένα καταστροφικό ιδιωτικό έργο (την επένδυση της Prodea Investments) και στερούν τον χώρο από την γειτονιά, με παράλογες απαγορεύσεις, face control, προσαγωγές, βία.
Από τις 2 Αυγούστου 2022, στον Λόφο έχουν πραγματοποιηθεί 41 προσαγωγές, έχει ασκηθεί βία με ξυλοδαρμούς και δακρυγόνα εναντίον κατοίκων, διαδηλωτών και δημοσιογράφων, έχει ξυλοκοπηθεί και συλληφθεί με βαριές κατηγορίες γονέας που έπαιζε μπάσκετ με τα παιδιά του, έχουν απαγορευτεί ή έχει γίνει προσπάθεια απαγόρευσης εκδηλώσεων στο θεατράκι, παιδικής θεατρικής παράστασης, δρώμενου μαθητών του Καλλιτεχνικού Σχολείου, συνέλευση δημοτικής παράταξης. Έχουν παρενοχληθεί εκδηλώσεις και παιδικά πάρτι στο μπασκετάκι, οι έλεγχοι και οι απαγορεύσεις είναι σε καθημερινή βάση και δεν είναι σπάνιο το φαινόμενο της απαγόρευσης πρόσβασης σε κατοίκους, την ίδια στιγμή που τουρίστες κάνουν ανενόχλητοι πάρτι στο θεατράκι. Πρόσφατα έγινε και προσαγωγή δύο δημοσιογράφων του καναλιού ARTE.
Οι μελετητές της Prodea και η μελέτη του Δήμου προέκριναν την ελεγχόμενη πρόσβαση στον Στρέφη, δήθεν για να μην υπάρχει ανεξέλεγκτη κίνηση οχημάτων, όπως ισχυρίζονται. Δεκάδες οχήματα της αστυνομίας πάνε κι έρχονται τρεις φορές τη μέρα σε μονοπάτια που απαγορεύεται η πρόσβαση, (ηχο)ρυπαίνοντας δασικό χώρο, διαλύοντας πλακόστρωτα. Ενίοτε τρακάρουν, καταστρέφοντας πέτρινους τοίχους. Οι ομάδες ΔΡΑΣΗ μπαίνουν ακόμα πιο συχνά και στο εσωτερικό του Λόφου και πίνουν το φραπέ τους συζητώντας –τι άλλο- για γυμναστήρια, αναβολικά και όπλα. Οι ΟΠΚΕ, τις ατέλειωτες ώρες αναμονής τους μακριά από τα Everest και τον Γρηγόρη, κάποτε παίζουν και με τα όπλα τους, οι αγαπημένοι μας εργολάβοι κάτι παραπάνω ξέρουν γι’ αυτό…
Μια συνθήκη, την αποκλειστική ευθύνη της οποίας έχει ο Μπακογιάννης, που έχει παραχωρήσει τον Λόφο στους σχεδιασμούς και τις ορέξεις της Prodea Investments. Έτσι, στον Λόφος βρίσκονται σε 24ωρη βάση εδώ και 6,5 μήνες, 150 τουλάχιστον μπάτσοι, προστατεύοντας το ιδιωτικό έργο, που καταστρέφει τον Λόφο με εκτεταμένες εκσκαφές, διάλυση πρανών, αποψίλωση, τσιμέντωμα, καταστροφή της πανίδας και χλωρίδας του. Θα έρθει η ώρα που θα ζητήσουμε και γι’ αυτό τον λογαριασμό. Την επόμενη φορά πχ που στελέχη του Δήμου θα εκφράσουν την απορία για το πού θα έβρισκαν τα λεφτά για τη συντήρηση του Λόφου.
Η αντικατοχική γιορτή στον Λόφο Στρέφη στις 25 Μάρτη κύλησε όμορφα, με τη συμμετοχή δεκάδων ατόμων όλων των ηλικιών από τη γειτονιά, με την αστυνομία κρυμμένη μέσα στις λαμαρίνες και τον λόφο ελεύθερο και γεμάτο ζωή. Λίγο πριν τις 10 το βράδυ, ενώ ήταν σε εξέλιξη το ρεμπέτικο γλέντι, ομάδες ΔΡΑΣΗ στρατοπέδευσαν με απειλητικές διαθέσεις στη συμβολή Πουλχερίας και Ανεξαρτησίας και ταυτόχρονα εμφανίστηκαν ανάμεσά μας ο επικεφαλής της αστυνομίας σχεδόν με πολιτικά (μπουφάν πάνω από την στολή) με έναν ασφαλίτη ζητώντας να κάνουμε άκρη για να βγουν από τον Λόφο τρία αμάξια. Η πρώτη –αυθόρμητη- αντίδραση, πριν καν καταλάβουμε περί τίνος πρόκειται, ήταν ότι, η ύπαρξη αμαξιών στο εσωτερικό του Λόφου δεν επιτρέπεται. Μας συστήθηκαν όμως άμεσα και μας ζήτησαν να κάνουμε για 10 λεπτά στην άκρη για να γίνει η αλλαγή της βάρδιας. Απαντήσαμε ότι έπρεπε να το συζητήσουμε μεταξύ μας και ρωτήσαμε αν οι ΔΡΑΣΗ είχαν κουβαληθεί για να μας εκφοβίσουν, ζητώντας έντονα να αποχωρήσουν. Πολύ σύντομα αποφασίσαμε από κοινού ότι δεν θα κάνουμε στην άκρη, καθώς αυτοί είναι οι παρείσακτοι και εισβολείς στον χώρο. Επιπλέον ότι, αυτοί φυλάνε το έργο, που είχε σαν αποτέλεσμα ο εργολάβος να κατεβάσει μια πλαγιά χώμα για να ανεβοκατεβαίνουν οι μπουλντόζες και να αποκλείσει τη ράμπα της Μπενάκη, από όπου θα μπορούσαν να πηγαινοέρχονται τα αμάξια τους και να μην εγκλωβιστούν. Και τελικά, γιατί δεν αλλάζουν πεζοί από τη Μπενάκη, ούτε 50 μέτρα περπάτημα δεν είναι. Και κάπου εκεί, τελείωσε και το μειλίχιο ύφος του επικεφαλής και ξεκίνησε τις απειλές (σύμφωνα με τα δημοσιεύματα, μας βιντεοσκοπούσε κιόλας).
Από την πλευρά μας, μείναμε στον χώρο μέχρι αργά, έτοιμα να δεχθούμε ακόμα μια φορά βίαιη καταστολή, που τελικά δεν συνέβη. Αναλογίστηκαν μάλλον το τσαλάκωμα που θα προκαλούσε στον Μπακογιάννη μια ακόμα επίθεση στη γειτονιά και την κοινότητα που υπερασπίζεται τον Λόφο. Έτσι, η αλλαγή των ομάδων της ΟΠΚΕ έγινε αρκετά αργά το βράδυ, πεζή, από την πλευρά της Μπενάκη.
Τα παραπάνω γεγονότα ακολούθησαν αμέτρητα δημοσιεύματα από «κύκλους» της αστυνομίας, που έκαναν λόγο για εγκλωβισμό των μπάτσων μέσα στον Λόφο. Με την τοποθέτησή μας, κάνουμε σαφές ότι δεν συμμετέχουμε στις κόντρες μεταξύ των συνδικαλιστών και της ηγεσίας της αστυνομίας, όπου από την μια πλευρά η εκπρόσωπος τύπου της ΕΛ.ΑΣ. αναφέρει ότι τίποτα δεν συνέβη εκείνη την ημέρα στον Λόφο και από την άλλη, «κύκλοι» που πάνε κόντρα στον Θεοδωρικάκο, μιλάνε για εγκλωβισμό της αστυνομίας και απαράδεκτες διαπραγματεύσεις με ιδιώτες. Με αφορμή όμως τα παραπάνω, θέλουμε να σταθούμε σε κάποιες αυτονόητες για εμάς διαπιστώσεις:
  • Ο εγκλωβισμός της αστυνομίας μέσα στον Λόφο, προήλθε από τα ίδια τα έργα που προστατεύει. Σε καμιά μελέτη και σε κανένα σχεδιασμό του έργου δεν προβλέφτηκε το κατέβασμα της πλαγιάς στη ράμπα της Μπενάκη. Έτσι, χωρίς έκπληξη, ο χωμάτινος δρόμος αυτός τροποποιήθηκε τις επόμενες μέρες για να έχουν οι μπάτσοι εναλλακτικό τρόπο διαφυγής από τον Λόφο και για να μην ξαναβρεθούν στη δυσάρεστη θέση να περπατήσουν 50 μέτρα, να κάνουν υπερωρίες και να πάρουν μια μέρα ρεπό.
  • Η αστυνομική παρουσία στον Λόφο επιδιώκει την πλήρη κοινωνική και πολιτική αποστείρωσή του, ως μια εικόνα από το μέλλον που ονειρεύεται ο επενδυτής, έναν Λόφο δηλαδή παραδομένο στους τουρίστες και τα υψηλά εισοδήματα – πελάτες των υπόλοιπων κτιριακών επενδύσεών του στην περιοχή.
  • Ο αγώνας για την υπεράσπιση του Λόφου από μια ανάπλαση που τον καταστρέφει και τον προορίζει για τουριστικό αξιοθέατο αποκομμένο από την γειτονιά και τα κινήματα της περιοχής, δεν εκφοβίζεται και δεν τρομοκρατείται.
Ανοιχτή συνέλευση για την υπεράσπιση του Λόφου Στρέφη

Δευτέρα 24 Απρίλη, Εκδήλωση για τον Λόφο των Εξαρχείων

Δευτέρα 24 Απρίλη, 19:00
Εκδήλωση για τον Λόφο των Εξαρχείων στο στέκι της Λαϊκής Συνέλευσης Γκύζη (Ι. Σούτσου 62).
Και μήνυμα – πρόσκληση για την εκδήλωση:
Εδώ τα θρανία της Άνοιξης🌹Σας περιμένουμε🌷👫πριν γίνει η απώλεια συνήθεια 📢 Το ένα από τα δύο φιλμάκια κάνει πρεμιέρα 🚩Μπαμπάλ 🎙

ΣΕΙΡΑ: ΑΦΗΓΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΛΟΦΟ ΣΤΡΕΦΗ – H ΔΑΦΝΗ

Αυτές τις ανοιξιάτικες μέρες που οι εργολάβοι έχουν φύγει για τα χωριά τους και τα πουλιά και τα ζώα του Λόφου ζουν ήσυχα (με εξαίρεση τα σημεία με μπάζα, χαντάκια και ΟΠΚΕ), για να χαλαρώσουμε και μεις, αλλά και για να κρατάμε σε εγρήγορση τους Κλουζώ της ελληνικής αστυνομίας που μας παρακολουθούν, αλλά και τους μελετητές της Prodea (που πατάνε κατά λάθος like και καρφώνονται) και τα τσιράκια του Μπακογιάννη που δεν χάνουν λέξη από όσα ανεβάζουμε, αναδημοσιεύουμε το διήγημα “Δάφνη” του Ηλία Βενέζη, με αναφορές στον Λόφο Στρέφη του 1944. Να συμβάλλουμε και λίγο στην πνευματική τους καλλιέργεια (αν και αμφιβάλλουμε για το αποτέλεσμα).
Το διήγημα του Ηλία Βενέζη “Η Δάφνη” αναρτήθηκε στις 12/4/2023 από την ομάδα Prolet connect (ο σύνδεσμος εδώ), με ανάλυση και σχολιασμό.
Καλή ανάγνωση, καλήν άνοιξη και καλούς αγώνες!
H ΔΑΦΝΗ
Η περιοχή, ποὺ εἶναι στὴ βορινὴ πλευρὰ τοῦ λόφου τοῦ Στρέφη, γύρω στο πάρκο του Αρεως, ἦταν κείνη τὴν ἐποχὴ πολὺ ἔρημη. Δὲν εἶχαν φυτέψει ἀκόμα δέντρα, κι ὁ τόπος ἦταν ἕνα ξεροχώραφο ποὺ ἔπαιρνε, σὰ βράδιαζε, λίγο γαλάζιο φῶς ἀπ’ τὴν αὐστηρὴ γαλήνη των Τουρκοβουνιών. Πουλιά ξεμοναχιασμένα πετούσαν στις κουφάλες τοῦ λόφου, καὶ πότε-πότε παιδιὰ πήγαιναν ἐκεῖ γιὰ νὰ τὰ κυνηγήσουν. Μὰ αὐτὸ ἦταν μεγάλη περιπέτεια κι ὁ λόφος τοῦ Στρέφη ἔμενε, τὸ περισσότερο, μόνος καὶ ἥσυχος. Ακουγε τὸ ποτάμι ποὺ κατέβαινε πλάι ἐκεῖ καὶ παρακολουθοῦσε τὴν ἱστορία τῶν νερῶν ποὺ τραβούσαν νὰ βροῦν τὴ μοίρα τους στὴ θάλασσα τοῦ Σαρωνικού.
Σ’ ἐκεῖνα τὰ μέρη, στὸν ὁδὸ Ζαΐμη, ἦταν μια μικρή ταβέρνα μέσα σὲ αὐλὴ φυτεμένη μὲ λίγα δέντρα. Ἐκεῖ πήγαιναν ξεμοναχιασμένα ἀγόρια καὶ κορίτσια νὰ μιλήσουν γιὰ ἀγάπη καὶ νὰ φιληθοῦν. Ήταν φτωχοί σπουδαστὲς ποὺ ἔρχονταν ἀπ’ τὰ νησιὰ τοῦ Αἰγαίου καὶ ἀπ᾿ τὰ βουνὰ τοῦ τόπου τους, πρώτη φορὰ βλέπαν τόση μεγάλη χώρα, σὰν τὴν ᾿Αθήνα, καὶ πρώτη φορὰ δοκιμάζαν νὰ φύγουν γιὰ τὸ γοητευτικό ταξίδι ποὺ ἔχει μαῦρα μαλλιά, έχει καστανά μάτια, κ’ ἔχει στο νέο κορμὶ φόρεμα ἀπὸ φτηνό τσίτι. Ήταν δειλὰ παιδιά, δὲν ἔκαναν διόλου φασαρία, πίναν ούζο μὲ ἀμύγδαλα καὶ μέναν πολλή ώρα ήσυχα, ὥσπου να νυχτώσει καὶ νὰ βγοῦν τ’ ἄστρα. Τότε φιλοῦσαν τὰ κορίτσια τους, άκουγαν το μούμουρο τοῦ ποταμιοῦ καὶ λέγαν ἱστορίες τῶν θαλασσῶν καὶ τῶν βουνῶν τῆς πατρίδας τους.
Όμως μὲ τέτοια πελατεία ή ταβέρνα της οδού Ζαΐμη έκανε πολύ μέτριες δουλιές, κι ο ιδιοκτήτης της πολύ ζήλευε τοὺς συναδέλφους του της Πλάκας, του Ψυρή και ἄλλων θρυλικών τόπων.
–Τί νὰ κάνεις καὶ τί ζωὴ νὰ δεῖς μὲ τούτα τα μωρά! ἔλεγε μονάχος του. Αὐτὰ ἄλλα δὲν ξέρουν παρὰ νὰ κοιτάν τὸν οὐρανὸ καὶ ν’ ἀναστενάζουν. Τί ξέρουν από κρασί!
Ποτὲς δὲν τοῦ εἶχε τύχει νὰ δεῖ μεθυσμένη και γενναιόδωρη την πελατεία του. Μονάχα σε σπάνιες περιστάσεις, καὶ σὲ ὁρισμένες ἐποχὲς τοῦ χρόνου –στὶς ἀρχὲς τοῦ καλοκαιριοῦ καὶ σὰν τέλειωνε τὸ φθινόπωρο– τα πράματα ζωήρευαν κάτω ἀπ’ τὰ δέντρα τῆς ταβέρνας τῆς ὁδοῦ Ζαΐμη. Μόλις νύχτωνε, οἱ θόρυβοι καὶ τ’ ἀναστενάγματα των ἐρωτεμένων γίνονταν πιο ζωηρά, πότε-πότε φώναζαν μ’ ἐνθουσιασμό γιὰ νὰ παραγγείλουν διπλὰ πιοτὰ καὶ μεζέδες: ἦταν ὁ καιρὸς τῶν ἀποχαιρετισμῶν, ποὺ οἱ φοιτητὲς φεύγανε γιὰ τὰ μέρη τους, ὁ καιρὸς ποὺ γυρίζαν ἀπὸ κεῖ καὶ ξανασμίγαν μὲ τὴν ἀγάπη τους.
–Νὰ ἦταν κανένας τρόπος να κουνηθεῖ τοῦτο τὸ μαγαζί! ἔλεγε ὁ Θωμᾶς, ὁ ἄρχοντάς του. Μὰ τί νὰ σοφιστεῖς γιὰ νὰ κάνεις την πελατεία νὰ κατεβεῖ ἀπ’ τὰ μέρη τῆς Πλάκας! Είναι τόσο παράξενοι οἱ ἄνθρωποι!
Ήταν ἕνας παχὺς ἀγαθὸς ᾿Αθηναῖος μὲ μεγάλα μουστάκια κι αστραφτερά μάτια. Είχε καὶ κάτι ἐνοχλήσεις στην καρδιά του – οἱ γιατροὶ τοῦ εἶχαν πεῖ νὰ μὴ στενοχωριέται πολύ. Λοιπόν, μὲ τὴ συλλογὴ δὲ γίνεται τίποτα, άφηνε τὰ πράματα στην τύχη τους, κι ὅπως ἔρθουν.
Ἔτσι ἦρθαν:
Σ’ ἕνα ἀπ’ τὰ λίγα σπίτια τῆς περιοχῆς τοῦ λόφου τοῦ Στρέφη ἔμενε ἡ Δάφνη, ένα νέο κορίτσι με πράσινα μάτια, πολύ παράξενο. Ζοῦσε μὲ τὸν πατέρα της, ένα φτωχό καλλιτέχνη καί, ἐπειδὴ δὲν εἶχε κανέναν ἄλλο, ἔμαθε ἀπὸ μικρὴ νὰ κάθεται μονάχη καὶ νὰ ὀνειρεύεται. Γέμιζε, τότε, το δωμάτιό της ἀπὸ καβαλάρηδες με κόκκινες φορεσιές, ἀπὸ καράβια, ἀπὸ ψάρια κι ἄγρια θεριά. Ολ’ αὐτὰ πλέανε μὲς στὸ χῶρο τοῦ δωματίου, κ’ ἡ Δάφνη τριγύριζε ἀνάμεσά τους μὲ πολλὴ φιλία, καβαλικεύοντας ὅ,τι ἐπιθυμοῦσε. πότε ἕνα χρυσὸ ἄλογο, πότε ένα κόκκινο ψάρι, πότε μιὰ σκούνα. Σὰν ἔπιανε νὰ πέφτει ὁ ἥλιος κατὰ τὴ θάλασσα τοῦ Σαρωνικοῦ, ἡ Δάφνη ἀνέβαινε στο λόφο του Στρέφη. Περιπλανιόταν στις κουφάλες καὶ στοὺς βράχους, καὶ φανταζόταν πώς περνοῦσε ψηλές κορφές κ’ ἔρημες κοιλάδες. Άκουγε τὴ βουὴ τῆς πολιτείας ποὺ ἦταν πολύ μακριά, πέρα ἀπ’ τὰ σύνορα τοῦ Λυκαβηττοῦ, ἔβλεπε τὰ χρώματα να ταξιδεύουν στὴ θάλασσα καὶ στὰ βουνὰ τῆς Σαλαμίνας καὶ τὸ βράδυ γύριζε γοητεμένη στο σπίτι τους. «Η κοιλάδα ἦταν ἀπόψε ἔρημη», ἔλεγε στον πατέρα της.
Ή:
«Ένα μεγάλο σύννεφο πέρασε ἀπ’ τὸ λόφο.» Τύχαινε νὰ γίνουν καὶ πράματα ἀκόμα πιο σημαντικά. «Ήρθε απόψε ἕνα πουλὶ μὲ πράσινη οὐρά, ἔλεγε. Νὰ ἦταν κοτσύφι;»
«Τὰ κοτσύφια δὲν ἔχουν πράσινη οὐρά, παρατηρούσε ὁ πατέρας της. Πότε λοιπὸν θὰ μάθεις να ξεχωρίζεις τοὺς ταξιδιῶτες τοῦ λόφου σου;»
«Κάποτε θὰ μάθω νὰ ξεχωρίζω ὅλα τὰ πουλιὰ τοῦ κόσμου», ἀποκρινόταν ἐκείνη μὲ πεῖσμα. Κ’ ἔπειτα:
«Ω, πατέρα, τί ξέρεις ἐσὺ γιὰ τὸ λόφο μου!» τοῦ ἔλεγε, καὶ θυμόταν τις καλοκαιρινές νύχτες, τὴν παράξενη φωνὴ τῆς γῆς ποὺ ἄκουγε σὰν ξαπλωνόταν πάνω στο ζεστὸ χῶμα, τὸ ψιθύρισμα τῶν βράχων, τὸ φλοίσβισμα τοῦ θυμαριού.
«Όλα μιλοῦσαν ἀπόψε στὸ λόφο», εἶχε πεῖ κάποτε στον πατέρα της.
«Αλήθεια μιλοῦσαν, ἀπόψε, ὅλα στο λόφο;»
Μὰ ἡ Δάφνη δὲν τοῦ ἀποκρίθηκε, γιατί ήξερε πως μοναχὰ αὐτὴ εἶχε τὸ προνόμοιο ν’ ἀκούει τὴ φωνὴ τῶν πραγμάτων.
Λοιπὸν ἡ Δάφνη γύρισε ένα βράδυ ἀπ’ τὸ λόφο τοῦ Στρέφη μ’ ἕνα ἀναπάντεχο εύρημα: μὲ μιὰ φωλιὰ ἀιτοῦ, ὁποὺ μέσα ἦταν ἕνα μικρὸ ἀμάλλαγο ἀντόπουλο. Κάτι μάγκες της Νεάπολης βρῆκαν τὴ φωλιά στ’ άγρια νταμάρια τοῦ Λυκαβηττοῦ καὶ εἶπαν: «Τὴν πᾶμε στο λόφο του Στρέφη, νὰ δοῦμε θὰ τὴ βρεῖ ὁ μεγάλος αυτός;» Κι ἔτσι, ἀντὶ νὰ τυραννήσουν τὸ ἀιτόπουλο, καταπώς σκέφτηκαν στην ἀρχή, τὸ πῆραν μὲ τὴ φωλιά του, κάμανε το μεγάλο ταξίδι ἴσαμε τὸ λόφο τοῦ Στρέφη, κ’ ἐκεῖ, σὲ μιὰ κουφάλα, το ἀποθέσανε καὶ φύγαν. «Μεθαύριο θα έρθουμε να δούμε», συμφωνήσανε.
Η Δάφνη εἶδε τοὺς μάγκες της Νεάπολης και, κρυμμένη κάπου ἐκεῖ, ἄκουσε τὴν κουβέντα τους. «Α το καημένο τὸ ἀιτόπουλο! σκέφτηκε. Άραγες θὰ ᾿ρθεῖ νὰ το βρεῖ ὁ μεγάλος ὁ ἀιτός, γιὰ θὰ τὸ σκοτώσουν οι μάγκες;»
Κείνη τὴ νύχτα δεν κοιμήθηκε καθόλου μὲ τὸ νὰ συλλογίζεται τὸ πουλί. Κι ὅταν τὰ χαράματα τὴν πῆρε ὁ ὕπνος, εἶδε ὄνειρο τὸ μεγάλο ἀιτό: οἱ φτερούγες του ήταν κατακόκκινες ἀπ’ τὸ αἷμα του ποὺ ἔτρεχε, καί, ὅπως χτυποῦσε τὰ σύννεφα σπαραχτικά, τὰ ἔβαφε κι αὐτὰ κόκκινα. Ξύπνησε τὸ πρωὶ ταραγμένη καὶ πῆγε ἀμέσως στην κουφάλα τοῦ λόφου. Ἔρημο, τουρτουρίζοντας ἀπ’ τὸ κρύο τῆς νύχτας, πεινασμένο, τὸ ἀιτόπουλο ἔμενε πάντα ἐκεῖ.
–Αχ, ὁ μεγάλος ὁ ἀιτὸς δὲ θά ‘ρθει, εἶπε καταλυπημένη ἡ Δάφνη. Είναι πληγωμένος καὶ θὰ πεθάνει μὲς στὰ σύννεφα. Τί θα γίνει τοῦτο ἐδῶ;
Σκέφτηκε πολύ, σκέφτηκε πως αὔριο, μπορεῖ καὶ τὴν ίδια μέρα, θὰ ρθοῦν οἱ μάγκες τῆς Νεάπολης καί, ἂν τὸ βροῦν, θὰ τὸ πάρουν τὸ ἀιτόπουλο καὶ θὰ τὸ τυραννήσουν.
Καὶ τότε πῆρε τὴν ἀπόφασή της:
–Πρέπει νὰ τὸ σώσω.
Σήκωσε τὸ πουλί μὲ τὴ φωλιά του καὶ τό ‘φερε στον μπαρμπα–Θωμά, τὸν ἄρχοντα τῆς ταβέρνας τῆς ὁδοῦ Ζαΐμη. Ήξερε πὼς ἐκεῖνος καταλάβαινε ἀπὸ πουλιὰ καὶ τ’ ἀγαποῦσε, τρέφοντας ένα σωρό καρδερίνια καὶ φλώρια μέσα σε κλουβιά.
–Τί εἶν’ αὐτό, Δάφνη; ρώτησε ξαφνιασμένος ὁ ταβερνιάρης.
–Αχ ! κοίταξε, μπαρμπα-Θωμά! Σοῦ ἔφερα ένα ἀιτόπουλο!
–Ἕνα ἀιτόπουλο!
Η Δάφνη τοῦ εἶπε ὅλη τὴν ἱστορία του πουλιού. Φύλαξέ το, μπαρμπα-Θωμά, ἴσαμε να μεγαλώσει καὶ νὰ κάμει φτερά. Τότε τὸ ἀφήνεις.
Τὸν παρακάλεσε θερμά, τόσο ποὺ ὁ ἄνθρωπος το δέχτηκε.
–Καλά, Δάφνη. Δὲ ματακούστηκε να φυλάν στα κλουβιὰ ἀιτούς. Όμως, γιὰ χατήρι σου, θὰ το κρατήσω. Γιατί, βέβαια, τί θ᾽ ἀπογίνει ἂν τὸ ἀφήσουμε;
Κεῖνο τὸ βράδυ ὁ μπαρμπα-Θωμᾶς ἔβαλε τὸ ἀιτόπουλο σ’ ἕνα μεγάλο κλουβί, τοῦ ἔβαλε ρύζι, πράσινα φύλλα καὶ νερό. Μὰ τὸ μικρὸ ὄρνιο δὲν ἄγγισε τίποτα.
–Τί θὰ γίνει μὲ τοῦτο; εἶπαν τὴν ἄλλη μέρα ὁ μπαρμπα-Θωμᾶς κ’ ἡ Δάφνη. Αν πάει ἔτσι, σίγουρα θα ψοφήσει.
–Εἶναι πολὺ μικρὸ ἀκόμα καὶ ἄμαθο, εἶπε τὸ κορίτσι. Δὲ θὰ μπορέσει να κάμει χωρίς μάνα.
–Καὶ ποῦ νὰ βροῦμε τὴ μάνα του; Βέβαια, δε μποροῦμε νὰ τὴ φωνάξουμε.
–Βέβαια δὲ μποροῦμε νὰ τὴ φωνάξουμε, ἐπανάλαβε μηχανικὰ τὸ κορίτσι.
Ηταν πολύ λυπημένη ἐπειδὴ ἔβλεπε πὼς τὸ ἀιτόπουλο ἦταν καταδικασμένο.
–Αν βρίσκαμε τὴ μάνα του, ἂν τοῦ βρίσκαμε μια μάνα… μονολογοῦσε.
Κ’ ἔτσι ποὺ τὸ συλλογιζόταν, ξαφνικὰ τὰ μάτια της πέσαν κάπου.
–Αν δοκιμάζαμε… Αν δοκιμάζαμε αυτό…, μουρμούρισε.
Ο μπαρμπα-Θωμᾶς γύρισε καὶ τὴν κοίταξε με ἀπορία:
–Γιὰ τί λές, Δάφνη;
–Ω ναι! Ναί! Ας τὸ δοκιμάσουμε! εἶπε τὸ κορίτσι αποφασιστικά. Θὰ τοῦ δώσουμε μια μάνα! Μπαρμπα-Θωμά, μὴν πεῖς ὄχι!
Καὶ τοῦ εἶπε τὴν ἰδέα της: Σ’ ένα απ’ τα πολλά κλουβιὰ τῆς ταβέρνας ήταν και μια πέρδικα – μεγάλη τρυφερότητα του μπαρμπα-Θωμά. Ήταν ένα ήσυχο πουλί, πολύ μονάχο και έρημο. Λοιπόν, γιατί να μην το βάζανε μαζὶ μὲ τὸ ἀιτόπουλο;
–Μπορεῖ ἔτσι νὰ βοηθήσουμε και την πέρδικα, είπε ἡ Δάφνη.
Ο μπαρμπα-Θωμάς ξαφνιάστηκε.
–Όχι! Όχι! Πως γίνεται; έλεγε. Η πέρδικα είναι ήμερο πουλί, ἀδύναμο, κι ὁ αϊτὸς εἶναι ἄγριο. Θα τη σπαράξει, σίγουρα! Κι ἂν δὲν μπορεῖ νὰ τὸ κάνει τώρα, γιατί δὲν ἔχει δύναμη, θὰ τὸ κάνει μόλις μεγαλώσει λίγο. Όχι, Δάφνη!
–Ελα, μπαρμπα-Θωμά! τὸν ἱκέτευε εκείνη. Θα δεῖς ποὺ δὲ θὰ τὴν πειράξει. Θὰ τὸ δεῖς που θα συνηθίσουν. Ξέρω ἐγὼ ἀπὸ πουλιά. Κ’ ἔπειτα, ἂν δεῖς πως είναι φόβος, τότε τὰ χωρίζουμε.
Τον παρακάλεσε πολύ, που στο τέλος, όπως της εἶχε μεγάλη αδυναμία, κι όπως ποτέ του δὲν εἶχε ἀλύγιστη θέληση, κλονίστηκε:
–Καλά, εἶπε. Θὰ δοκιμάσουμε.
Κ’ ἔτσι ἔγινε. Βάλαν στο μεγάλο κλουβί της πέρδικας καὶ τὸ μικρὸ ἀιτόπουλο. Την πρώτη μέρα ή πέρδικα συμαζώχτηκε σὲ μιὰν ἄκρη τοῦ κλουβιοῦ, τὸ ἀιτόπουλο στην άλλη άκρη. Τὸ ἕνα πουλί ἔριχνε περίεργες ματιές στὸ ἄλλο, πότε έχτρικές, πότε φοβισμένες. Ως τὸ βράδυ κανένα δεν τόλμησε να σαλέψει καὶ νὰ πάει κοντά στο ἄλλο. Καὶ τὴ νύχτα ἔμειναν τὸ καθένα σταλιασμένο στη γωνιά του. Τὸ ἀιτόπουλο συλλογιζόταν τὰ βουνὰ καὶ τὴ λευτεριὰ τῶν προγόνων του, κ’ η πέρδικα συλλογιζόταν τὰ παιδιὰ ποὺ θὰ εἶχε καὶ ποὺ θὰ μεγάλωνε κάτω ἀπὸ ζεστές πέτρες.
Τὴν ἄλλη μέρα, σὰν ξημέρωσε, ἦρθε ἡ Δάφνη. Μὲ τὸ μπαρμπα-Θωμά πήγαν στο κλουβί, άλλαξαν τὸ νερὸ καὶ βάλαν φρέσκα φύλλα πλάι σὲ κάθε πουλί.
–Έλα τώρα! εἶπε τὸ κορίτσι τρυφερὰ στὴν πέρδικα, εσύ ‘σαι πιὸ μεγάλη κι αὐτὸ εἶναι μωρό. Πρέπει να γίνεις ἡ μάνα του.
Επιασε μὲ τὸ χέρι της τὴν πέρδικα καὶ τὴν ἔφερε κοντὰ στὸ ἀτάραχο ἀιτόπουλο. ᾿Αλλὰ μόλις τράβηξε το χέρι της, ἡ πέρδικα γύρισε βιαστικά στον τόπο της.
–Καλά, καλά, εἶπε ἡ Δάφνη. Καταλαβαίνω, είναι ἴσαμε ποὺ νὰ τὸ συνηθίσεις. Ὅμως ξέρω πως θα γίνεις ἡ μάνα του.
Αὐτὸ βάσταξε κάμποσες μέρες, κ’ ἡ Δάφνη με τον μπαρμπα – Θωμᾶ παρακολουθούσαν μὲ περιέργεια καὶ ἀγωνία τὴν ἱστορία του κλουβιού. Το πράμα μαθεύτηκε στοὺς ἀραιοὺς πελάτες της ταβέρνας και, ὅταν ἐρχόταν τὸ βραδάκι, ὅλοι ὅσοι ἔμπαιναν ρωτοῦσαν ειρωνικά:
–Λοιπόν, τί νέα, μπαρμπα-Θωμά; Αγαπήσανε;
–Περιμένετε λίγο ἀκόμα, τοὺς ἀποκρινόταν. Θα δεῖτε πὼς θὰ ἀγαπήσουν.
Ἡ βεβαιότητα τοῦ κοριτσιοῦ σιγά-σιγὰ εἶχε μεταγγιστεῖ μέσα του, καὶ ἀπὸ ἕνα παράξενο αίσθημα τὸ καταλάβαινε σὰ χρέος του νὰ ὑπερασπίσει τα πουλιά μπροστά στὶς ὑποψίες τῶν ἀνθρώπων.
–Ἕνας ἀιτὸς μὲ μιὰ πέρδικα! Γίνεται, μπάρμπα-Θωμά;
–Εγώ λέω πὼς ὅλα γίνουνται μὲ τὰ πουλιά. Όλα ὅσα δὲ γίνουνται μὲ τοὺς ἀνθρώπους.
Κι ἀληθινά, ἔγινε ὅπως τὸ πίστεψε ἡ Δάφνη. Σε λίγες μέρες ή πέρδικα πλησίασε πρώτη, μὲ ἔνστιχτο μητρικό, τὸ ἀπορφανισμένο ἀιτόπουλο. Στὴν ἀρχὴ τὸ περιεργάστηκε, ύστερα τὸ ἄγγισε μὲ τὶς φτερούγες της, ὕστερα ἔσκυψε κ’ ἔφαγε ἀπ’ τὴν τροφή του. Σὰ νὰ τοῦ ἔλεγε: « Σκύψε κ’ ἐσὺ καὶ φάε!» Καὶ τὸ ἀιτόπουλο ἔσκυψε κ’ ἔφαγε, έσκυψε και ήπιε, ὅπως ἔκανε ἡ πέρδικα. Μέρα μὲ τη μέρα ή μελαγχολία του λιγόστευε καὶ γινόταν πιο ζωηρό. Ένα βράδυ έριξε ψιλή βροχή. Ο μπαρμπα-Θωμάς πήγε για να πάρει μέσα το κλουβί καὶ νὰ τὸ προφυλάξει. Τότε είδε τὴν πέρδικα, ποὺ εἶχε σταλιάξει κοντὰ στὸ ἀιτόπουλο, νὰ ἔχει ἀπλωμένα πάνω του τὰ φτερά της καὶ νὰ τὰ προφυλάγει ἀπ’ τὸ νερό.
–Ω, Θέ μου! εἶπε συγκινημένος. Τόσο πολὺ δὲν το πίστευα. Δὲν τὸ πίστευα πὼς θὰ φτάνανε ἴσαμε κει.
Τὸ μάθαν οἱ ἀραιοί πελάτες της ταβέρνας καὶ τὸ εἶπαν ξαφνιασμένοι ὁ ἕνας στὸν ἄλλο. Τὸ εἶπαν καὶ σὲ φίλους τους ποὺ δὲν ἔρχονταν στὴν ταβέρνα. Κ’ ἐκεῖνοι, για νὰ δοῦν τὸ ἀξιοπερίεργο, άρχισαν νὰ ἔρχουνται. Σιγά-σιγὰ ἡ πελατεία ζωήρευε, μεγάλωνε, κάθε μέρα πιο πολύ.
–Πᾶμε νὰ δοῦμε τὸν ἀιτὸ μὲ τὴν πέρδικα στην οδό Ζαΐμη; λέγαν,
–Πάμε.
Περιεργάζονταν πρῶτα τὰ πουλιὰ κ᾿ ὕστερα κάθονταν νὰ πιοῦν.
–Εἶναι παράξενο. Δὲν εἶναι;
–Είναι μικρὸ τὸ ἀιτόπουλο, γι’ αὐτὸ δὲν τὴν πειράζει, λέγαν οἱ πιὸ πολλοί, ἄνθρωποι που βασίζονταν στη σοφία τῶν χρόνων τους. Ας μεγαλώσει λίγο καὶ θὰ δοῦμε!
–Θὰ τὴ σπαράξει λές;
–Μὰ μπορεῖ νὰ γίνει ἀλλιῶς; Μόλις μεγαλώσει θα τη σπαράξει καὶ θὰ τὴ φάει!
Ο καιρός περνοῦσε, ὁ ἀιτὸς μέρα μὲ τὴ μέρα μεγάλωνε, κ’ ἡ ἀνυπομονησία τῶν ἀνθρώπων μέρα μὲ τὴ μέρα γινόταν πιὸ ζωηρή. Ἔρχονταν ὁλοένα πιο πολλοί, και μόλις μπαίνανε στὴν αὐλή, πρὶν ἀκόμα δοῦν τὸ κλουβί, ρωτοῦσαν ἀνήσυχα:
–Έγινε;
Ὅλοι περίμεναν ν’ ἀκούσουν τὸ «ναί», σὰ νά ‘θελαν ἔτσι νὰ ἡσυχάσουν. Σχεδὸν ἀπογοητεύονταν ἅμα τους δίναν τὴν ἀπόκριση:
–Όχι. Τίποτα δὲν ἔγινε.
–Α, μὰ θὰ γίνει! Θὰ γίνει! λέγαν με σιγουριά καὶ πεῖσμα. Αὐτὸ δὲ μπορεῖ νὰ βαστάξει ἀκόμα πολύ.
Τοὺς εἶχε ἀναστατώσει το στραπάτσο τῆς ἁρμονίας που υπάρχει στον κόσμο: οἱ δυνατοὶ νὰ σπαράζουν τὸν ἀδύνατο. Τοὺς ἐρχόταν ολωσδιόλου ἄβολα νὰ μὴ γίνει μὲ τὰ πουλιὰ αὐτὸ ποὺ γίνεται μὲ τοὺς ἀνθρώπους.
Ήταν τόση ἡ βεβαιότητά τους που, σιγά-σιγά, ἄρχισε πάλι να μπαίνει ἡ ἀμφιβολία καὶ στὴν ἀδύναμη καρδιὰ τοῦ μπαρμπα-Θωμᾶ καὶ νὰ φεύγει ἡ πίστη του τοῦ εἶχε μεταγγίσει ἡ Δάφνη. Πάλευε ανάμεσα στα δυο ρέματα. Τὸ ἀιτόπουλο τώρα πιὰ εἶχε μεγαλώσει πολύ. Αν τὸ ἤθελε θὰ μποροῦσε χωρὶς τὸ παραμικρό κόστος νὰ τὴ σπαράξει τὴν πέρδικα. Κι αὐτὴ ἦταν τόσο ἀνυπεράσπιστη!
Τις νύχτες, ὅταν οἱ πελάτες εἶχαν φύγει κ’ ή ταβέρνα ἦταν σκοτεινὴ κι ἔρημη, πήγαινε κοντὰ στὸ κλουβί καὶ ἀφουγκραζόταν. Τίποτα, ἡσυχία ἦταν κεῖ μέσα, καὶ ἅμα τα μάτια του συνήθιζαν στο σκοτάδι ἔβλεπε τα μάτια τοῦ ἀιτοῦ ἀκίνητα καὶ λυπημένα νὰ λάμπουν μὲς στη νύχτα.
–Μπὰς καὶ πρέπει νὰ τὸ ἀφήσω; Μπὰς καὶ μοῦ σπαράξει τὴν πέρδικα;
Όμως ἦταν ἄνθρωπος κι αὐτός, κ᾽ εὐθὺς ἀμέσως τὸ συλλογιζόταν:
–Αν τὸ ἀφήσω, ὅλη τούτη ἡ εὐλογία τοῦ Θεοῦ που μοῦ ἦρθε θὰ μοῦ φύγει, ἔλεγε γιὰ τὴν ἀναπάντεχη πελατεία του. Δὲ θά ‘ναι πιὰ τίποτα ἐδῶ ποὺ νὰ τοὺς τραβά.
Δειλά-δειλὰ ρωτοῦσε καὶ τὴ Δάφνη:
–Ἐσὺ τί λές; Πρέπει νὰ τ᾿ ἀφήσουμε το πουλί;
Δὲν τῆς ἔλεγε ὅλες τὶς σκέψεις του καὶ τοὺς ὑπολογισμούς του. Όμως ἐκείνη, μ’ ὅλον ποὺ ἦταν ἀκόμα μικρή, εἶχε βαθὺ ἔνστιχτο καὶ καταλάβαινε τοὺς ἀνθρώπους.
–Ξέρω, μπαρμπα-Θωμά, ξέρω γιατί με ρωτάς. ᾿Αλλὰ ἐσὺ τί λές; Φοβᾶσαι γιὰ τὴν πέρδικα;
–Δὲν ξέρω πιὰ τί νὰ πῶ, ἀποκρινόταν ταραγμένος. Όμως τώρα ὁ ἀιτὸς μεγάλωσε καί, ἂν τὸν ἀφήναμε, θὰ μποροῦσε νὰ πετάξει. Όμως πάλι…
–Μποροῦμε νὰ τὸν κρατήσουμε ἀκόμα λίγο, τοῦ ἔλεγε ἐκείνη μὲ συγκατάβαση. Καὶ πίστευε σ’ εμένα, μπαρμπα-Θωμά. Μη φοβάσαι.
Στο μεταξύ, οι άνθρωποι που μάθαν να έρχονται στην ταβέρνα της οδού Ζαΐμη για να παρακολουθήσουν την ιστορία των πουλιών άρχισαν πια να μη βαστιούνται. Η απογοήτεψή τους ήταν ολοφάνερη επειδή ο αϊτός δεν κατασπάραζε, όπως θα έπρεπε, την πέρδικα.
–Ωχ αδερφέ! Λέγαν φουρκισμένοι. Αυτό το πράμα πια δεν είναι αϊτός! Το χάλασε η πέρδικα.
Κι ένα βράδυ έγινε τούτο: ένας απ’ τους πελάτες είχε πιει πολύ κρασί, κι όπως ήρθε η κουβέντα στον αϊτό και στην πέρδικα, πετάχτηκε απάνου, χίμηξε αγαναχτισμένος στο κλουβί, έχωσε μέσα το χέρι του, χούφτιασε το αϊτόπουλο κι άρχισε να το κουνά με οργή φωνάζοντας
–Παλιόπραμα! Τι κάθεσαι, βρε, και την κοιτάς; Τι κάθεσαι;
Ο μπαρμπα-Θωμάς είδε, δεν κατάλαβε καλά, θάρρεψε πως ο άνθρωπος πήγαινε να πνίξει τον αϊτό, καὶ τὸ αἷμα ανέβηκε στο κεφάλι του. Έτρεξε και τράβηξε με βία τον άνθρωπο.
–Τι σου φταίει το πουλί, μωρ! ἔλεγε ἀφρισμένος. Τί σου φταίει;
Κόντεψαν να ‘ρθουν στα χέρια. Τρέξαν οἱ ἄλλοι ἀπ’ την παρέα για να βοηθήσουν το σύντροφό τους, κ’ ύστερα όλοι φύγαν αγαναχτισμένοι.
–Σα μας ξαναδείς στην ταβέρνα σου, γράψε μας!, είπαν.
Αυτό ήταν. Το άλλο βράδυ ήρθαν λιγότεροι, καὶ τὸ ἄλλο ακόμα πιο λίγοι ἀπ’ τους ξένους πελάτες. Ώσπου όλοι ξαναγύρισαν στα λημέρια τους, μή βρίσκοντας κανένα ενδιαφέρον στην ιστορία των πουλιών.
Ἔτσι ὁ τόπος ερήμωσε πάλι, καὶ τὰ βράδια έρχονταν πάλι μονάχα οι φτωχοί σπουδαστές μὲ τὰ κορίτσια τους να κοιτάξουν τ’ άστρα.
Η Δάφνη τότε είπε στον μπαρμπα-Θωμά:
–Θαρρώ πως μπορούμε πια ν’ αφήσουμε τὸν αϊτὸ να φύγει.
–Έτσι θαρρῶ κ’ ἐγώ, εἶπε καλόκαρδα ὁ μπαρμπα-Θωμᾶς.
Πῆγαν στο λόφο του Στρέφη, ἄνοιξαν τὸ κλουβί κι ἄφησαν τὸν ἀιτὸ νὰ φύγει. Τὸν παρακολούθησαν να γράφει μιὰν ἀργὴ κίνηση πάνω ἀπ’ τὴν κοιλάδα της Δάφνης κ’ ὕστερα νὰ χάνεται κατὰ τὴ μεριὰ τῶν Τουρκοβουνιών.
Ο μπαρμπα – Θωμᾶς σκούπισε μὲ τὴν ἀνάστροφη τοῦ χεριοῦ τὰ χείλια του κ’ ὕστερα φίλησε τη Δάφνη στα μαῦρα μαλλιά, σὰ νὰ τὴν εὐλογοῦσε.

Τα ψέματα του Μπακογιάννη και 3+1 αλήθειες για τον Λόφο Στρέφη

Τα ψέματα του Μπακογιάννη και 3+1 αλήθειες για τον Λόφο Στρέφη
(η 3η θα σας σοκάρει, περισσότερα στο βίντεο)
Αυτός ο δήμαρχος, όποτε ανοίγει το στόμα του, μετατρέπεται σε μούσα μας (και δεν το κλείνει το ρημάδι…).
Ως γνήσιος υπάλληλος των ξενοδόχων και των κτηματομεσιτών, στο συνέδριο Real Estate 2023, την Πέμπτη 30 Μάρτη, παρουσίασε την καταστροφή των γειτονιών μας και την εκδίωξή μας από αυτές, σαν “φυσικό φαινόμενο”…

Ανοιχτή Συνέλευση για την Υπεράσπιση του Λόφου Στρέφη

Ανοιχτή Συνέλευση για την Υπεράσπιση του Λόφου Στρέφη
Σάββατο 8/4/2023, 17:00
Στο πλάτωμα του Λόφου, πάνω από το θεατράκι
Συζητάμε για το χειρότερο εργοτάξιο που έχει δει ανθρώπινο μάτι, με τους πλέον αδίστακτους εργολάβους, σε ατέρμονη σειρά παρανομιών και καταστροφικών επεμβάσεων, που φυλάσσονται στη ζεστή αγκαλιά της ελληνικής αστυνομίας και στηρίζονται σε ανεύθυνους (η θεσούλα να’ν’ καλά) δημοτικούς υπαλλήλους και δασική υπηρεσία χειραγωγημένη από τον Μπακογιάννη.
Για μια ιδιωτική επένδυση, που δεν έχει σκοπό να αντιμετωπίσει τα υπαρκτά προβλήματα του Λόφου, αλλά μόνο την κυριλοποίηση και τουριστικοποίησή του, για την αύξηση των αξιών ακινήτων στην περιοχή, στο πλαίσιο της γενικότερης προσπάθειας εξευγενισμού και εκδίωξης των κατοίκων.
Δεν το λέμε εμείς, το λένε οι ίδιες οι υπηρεσίες του Δήμου, όταν προκηρύσσουν διαγωνισμό για τη συγκράτηση των πρανών της Ειρήνης Αθηναίας (εργασία που φυσικά δεν συμπεριλαμβάνεται στη μελέτη της Prodea) και όταν απαντούν σε αιτήματα δημοτών, υποστηρίζοντας ότι το ιδιωτικό έργο στον Λόφο Στρέφη, ευθύνεται για τις πλημμύρες στα σχολεία της γειτονιάς.

7 ΑΠΡΙΛΗ: ΠΟΡΕΙΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΙΣ ΕΞΩΣΕΙΣ, ΤΗΝ ΤΟΥΡΙΣΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΞΕΥΓΕΝΙΣΜΟ

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 7 ΑΠΡΙΛΗ, 18:30, Εμ. Μπενάκη και Καλλιδρομίου
ΠΟΡΕΙΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΙΣ ΕΞΩΣΕΙΣ, ΤΗΝ ΤΟΥΡΙΣΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΞΕΥΓΕΝΙΣΜΟ
*Θα ακολουθήσει συνέλευση στις 20:00, στο πάρκο Ναυαρίνου
Συντονιστικό δράσης για την υπεράσπιση των Εξαρχείων
Ζούμε σαν ξένοι στην πόλη. Ο φούρνος στη γωνιά δεν υπάρχει πια και οι μετανάστες στο ισόγειο έφυγαν και αυτοί. Τα παιδιά που στέγαζαν τα όνειρα τους σε άδεια σπίτια έχουν χαθεί και το διαμέρισμα που έμενε η φίλη μου πουλιέται 200χιλιάρικα.Το σχολείο έχασε φέτος 30 παιδιά. Όλη μέρα θόρυβος στη γειτονιά, εργασίες και ανακαινίσεις, τουλάχιστον βρίσκουμε τίποτα πολύτιμες αντίκες πλάι απ’τα σκουπίδια να μας θυμίζουν ότι κάποτε ζούσαμε σε μια γειτονιά.
Τα “νέα” σπίτια ξεπηδούν τόσο γρήγορα που δεν τα παίρνεις χαμπάρι. Οι κάμερες στέκουν πάνω απ’ το παγκάκι ξαφνικά, μας επιτηρούν όταν φιλιόμαστε και όταν συνωμοτούμε• να είμαστε ήσυχες, μην ξυπνήσουμε τους πλέον μόνιμους επισκέπτες. Και αν τους ξυπνήσουμε, τουλάχιστον να τους διασκεδάσουμε λιγάκι. Για κάποιους είμαστε θέαμα, για κάποιους παράσιτα, για άλλους απλά αδιάφορα. Μένουμε λίγες πια εδώ, χανόμαστε μα ξεχωρίζουμε ανάμεσα στο απρόσωπο πλήθος.
Τζιπάρες και επενδυτές καλοπερνούν στη Βαλτετσίου, η πλατεία μαντρωμένη με λαμαρίνες και φυλασσόμενη για το μεγάλο επενδυτικό project του μετρό, στον Στρέφη φυτρώνουν μόνο μπάτσοι, φράχτες και εργολάβοι για την επένδυση της Prodea Investments. Προσαγωγές, εξακριβώσεις και φάπες αν είσαι αλλιώτικο παιδί, μετανάστης/ρια ή “περίεργο” άτομο. Όλα αυτά, όσο κάποιοι ζουν το exarchia dream στα κυριλέ μπαράκια. Εξώσεις στον σωρό, όσο κάποιοι απολαμβάνουν την θέα από το airbnb τους.
Αυτό που ήρθατε να δείτε σε λίγο δεν θα υπάρχει, εξαιτίας σας, εξαιτίας του κεφαλαίου και της καταστολής. Τουλάχιστον έχουμε ακόμα η μια το άλλο, τα παιδιά του Στρέφη, τα στέκια μας, τις μικρές κοινότητες μας, τις ανάσες που παίρνουμε βαθιά σε αυτή τη γειτονιά άλλοτε από δακρυγόνο άλλοτε από ανακούφιση.
Αυτή η γειτονιά, όπως και τόσες άλλες, μας κάνει να ζούμε στις τυχαίες συναντήσεις στα στενά, στους σκοτεινούς πεζόδρομος που κάποτε χύθηκε αίμα. Από τα οδοφράγματα του τότε, στα οδοφράγματα του σήμερα.
Μα αυτό το αίσθημα ελευθερίας δεν το παίρνετε, όσους μπάτσους και να φέρετε, γι’ αυτό αποφασίσατε να μας εντοπίσετε και να μας ξεπουλήσετε. Να μας ανταλλάξετε με φυσιολογικούς πολίτες, πειθήνιους και “καθαρούς”, με παχιά πορτοφόλια, βαλίτσες και φωτογραφικές μηχανές.
ΧΤIΖΟΥΜΕ ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ ΟΧΙ AIRBNB, HOTEL ΚΑΙ LUXURY APPARTMENTS
ΚΑΜΙΑ ΕΞΩΣΗ, ΝΑ ΡΙΞΟΥΜΕ ΤΑ ΝΟΙΚΙΑ, ΝΑ ΜΠΟΥΜΕ ΣΤΑ ΑΔΕΙΑ ΣΠIΤΙΑ
ΤΑ ΕΞAΡΧΕΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ ΟΧΙ ΤΗΣ ΤΟΥΡΙΣΤΙΚΗΣ ΑΤΡΑΞΙΟΝ
DIAMONA, HOMM, ZOIA, CO&LIVING ATHENS ΕΙΣΤΕ ΑΝΕΠΙΘYΜΗΤΟΙ!
* Oι παραπάνω κτηματομεσιτικές εταιρίες έχουν εδραιώσει την παρουσία τους στην γειτονιά. Πρόκειται για πολύ μεγάλα κεφάλαια στο χώρο της αγοραπωλησίας και της κατασκευής πολυτελών ακινήτων. Πιο συγκεκριμένα η DIAMONA GREECE, ερχόμενη αρχικά από το εξωτερικό, έχει αναλάβει την ανέγερση πολυτελών πολυκατοικιών σε 3 πρώην μεταναστευτικές καταλήψεις, την Transito στην οδό Σπύρου Τρικούπη 15, στην New Babylon στην οδό Τζαβέλα 25, και της Μπουμπουλίνας 42.
H ελληνική εταιρία Homm έχει πολλά ακίνητα στα Εξάρχεια αλλά και σε άλλες γειτονιές και νησιά της χώρας. Τα διαμερίσματα της προορίζονται για τουρίστες αλλά και σε πλούσιους “διπλωμάτες” όπως το diplomat’s homm trikoupi 95 ή το Strefi Homm στα σκαλάκια του Αστέρα. Η Co & living Athens, κτηματομεσιτική εταιρία, πλασάρει έναν εναλλακτικό τρόπο ζωής και διασκέδασης, έναν υποτιθέμενο κοινοτισμό που βασίζεται στην εμπορευματοποίηση των σχέσεων, όπως μπορεί να έχετε παρατηρήσει στην ιστορική πολυκατοικία επί της Μπενάκη και Αραχώβης ή επί της Ασκληπιού και Σμολένσκη: πουλούν και αγοράζουν ζωές, κάνουν πολιτιστικά δρώμενα με 15$ είσοδο, πουλούν πίνακες 400$ και προσφέρουν golden visa.

PRODEA INVESTMENTS: Αδίστακτος έμπορος των γειτονιών και των ζωών μας

Κυριακή 2 Απρίλη 2023
Openhouseathens με τα γραφεία της ProdeaInvestments ανοιχτά στο κοινό, που αντί για αρχιτεκτονική, μάθαινε για την καλή μας εταιρία.
Είπαμε να ενημερώσουμε και μεις το κοινό για το ποιόν της και να ευχηθούμε μακροημέρευση (not).
Και έξω σταθήκαμε φωνάζοντας συνθήματα, μοιράζοντας κείμενα και μιλώντας με τον κόσμο. Και μέσα μπήκαμε για να θαυμάσουμε την αισθητική Prodea που θέλει να ξεβλαχέψει τον Λόφο Στρέφη. Να δούμε στην τελική και την άποψη της για το πράσινο (στην άθλια πράσινη ταράτσα της).
Ακολουθεί το κείμενο που μοιράστηκε:
PRODEA INVESTMENTS: Αδίστακτος έμπορος των γειτονιών και των ζωών μας
Prodea Investments: Συστάθηκε το 1999 με όνομα Αττικά Ακίνητα Α.Ε., μετονομάστηκε σε MIG Real Estate το 2007 ως μέρος του ομίλου Βγενόπουλου, συγχωνεύτηκε το 2015 με την Πανγαία και είχε όνομα Εθνική Πανγαία, ενώ το 2019 μετονομάστηκε εκ νέου σε Prodea Investments. Είχε 22 κακουργηματικές διώξεις εναντίον στελεχών της από τον εισαγγελέα διαφθοράς, που παραγράφησαν με νόμο της κυβέρνησης ΝΔ.
Επέβαλε στο δημοτικό συμβούλιο της Αθήνας, μέσω του Μπακογιάννη και της παράταξής του, που ενεργούν ως πειθήνιοι υπάλληλοί της, την εκχώρηση σε αυτήν του Λόφου Στρέφη, στο γενικότερο πλαίσιο του εξευγενισμού των Εξαρχείων και της αύξησης των τιμών των ακινήτων προς όφελος των επενδύσεών της.
Επέβαλε την ανάπλαση του αναδασωτέου Λόφου Στρέφη, την καταστροφή του δασικού του χαρακτήρα, της πανίδας και της χλωρίδας του, την εκδίωξη των σημερινών χρηστών του και τη μετατροπή του σε εξευγενισμένο αστικό πάρκο, προορισμένο για χρήση από τουρίστες και πλούσιους καταναλωτές.
Επέβαλε την υλοποίηση της επένδυσής της στον Λόφο Στρέφη με δεκάδες μπάτσους που απλόχερα διέθεσε το ελληνικό κράτος, καταστολή, ξυλοδαρμούς και συλλήψεις κατοίκων, αποστείρωση του Λόφου και εκδίωξη της γειτονιάς και των χρηστών της από αυτόν.
Ανέθεσε την κατασκευή του έργου της στον Λόφο Στρέφη στον «εθνικό εργολάβο» ΑΚΤΩΡ και τη θυγατρική του ΤΟΜΗ ΑΒΕΤΕ, που ευθύνεται για το έγκλημα των Τεμπών, λόγω της μη υλοποίησης της σύμβασης του συστήματος τηλεδιοίκησης που είχε αναλάβει, με τις συνεχείς οικονομικές απαιτήσεις της από το δημόσιο.
Μέσω του διευθύνοντος συμβούλου της Καρυτινού, αποκαλεί «δήθεν πολίτες» όσα αντιδρούν στα σχέδιά της και «προβληματικό πεπαλαιωμένο stock» τα σπίτια και τις γειτονιές μας, άρα και τις σχέσεις και τις ζωές μας.
Όταν εμείς μιλάμε με όρους επιβίωσης για το κόστος ζωής από την αύξηση των ενοικίων, η Prodea Investments βλέπει ευκαιρίες επιχειρηματικής ανάπτυξης και αύξησης του χαρτοφυλακίου της.
Όταν εμείς μιλάμε για ελεύθερους δημόσιους χώρους και ανάσες ζωής στις δασικές νησίδες του κέντρου της Αθήνας, η Prodea Investments βλέπει σ’ αυτούς την προέκταση των επενδύσεών της και την αύξηση της αξίας των μετοχών της.
Η Prodea Investments πουλά και αγοράζει τις ζωές μας και καμιά πράσινη ταράτσα της, κανένα μεταμοντέρνο γλυπτό – παραγγελία του διευθύνοντος συμβούλου της δε θα μας κάνουν να ξεχάσουμε ότι είναι εχθρός μας.
Ανοιχτή Συνέλευση για την Υπεράσπιση του Λόφου Στρέφη

**ALERT: ΞΕΚΙΝΑ ΑΜΕΣΑ ΤΟ ΤΣΙΜΕΝΤΩΜΑ ΤΟΥ ΛΟΦΟΥ ΣΤΡΕΦΗ**

Ο Δήμος Αθηναίων ετοιμάζεται για την οριστική καταστροφή του Λόφου Στρέφη τις ερχόμενες μέρες. Το τελικό χτύπημα θα έχει ως αποτέλεσμα το άμεσο τσιμέντωμα και την ισοπέδωση της κορυφογραμμής του Λόφου.

Το σχέδιο περιλαμβάνει:

–             το τσιμέντωμα του πάνω μέρους του Λόφου (κορυφογραμμή και πλάτωμα),

–             την τοποθέτηση συρμάτινων κιβώτιων στο πλάτωμα της κορυφής,

–             την κάλυψη μεγάλου μέρους των πλαγιών του λόφου με γεωπλέγματα,

–             την κατασκευή τσιμεντένιων μπαλκονιών στα ψηλότερα βράχια και

–             την κοπή δέντρων και κάθε λογής φυτών που φύονται στις κορυφές και τις πλαγιές των βράχων.

Οι παραπάνω προγραμματισμένες εργασίες έρχονται να δέσουν με τα επικείμενα έργα ανακατασκευής του γηπέδου μπάσκετ μέσα στο καλοκαίρι, τότε που κυριολεκτικά όλη η γειτονιά βρίσκεται στο Λόφο. Τα έργα στο Λόφο έχουν ως ξεκάθαρο στόχο την καταστροφή και εξαφάνιση του τελευταίου ελεύθερου χώρου και χώρου πρασίνου της γειτονιάς μας, την μετατροπή του σε εξευγενισμένο τοπίο τουριστών και έτσι εν τέλει και τον εκδιωγμό των κατοίκων από το Λόφο.

Ξέρουμε πια καλά πως ανάπλαση δημόσιου άλσους για τη δημοτική αρχή Μπακογιάννη σημαίνει: παρκαρισμένα περιπολικά πάνω σε πεζόδρομους, μπάζα και χαντάκια παντού, κατεστραμμένα καλντερίμια, πληγωμένα δέντρα, ποδοπατημένοι θάμνοι, εκτοπισμένα ζώα, έλεγχος εισόδου κατοίκων στο θεατράκι και πληθώρα μπάτσων να φυλάει σε 24ωρη βάρδια τις λαμαρίνες και τους εργολάβους της ΤΟΜΗ ΑΒΕΤΕ.

Τα παλικάρια της ΤΟΜΗ ΑΒΕΤΕ αυτό το διάστημα εκτελούν χρέη παρατρεχάμενου της δημοτικής αρχής, βάζοντας πλάτη σε έργα που βιάζεται να εγκαινιάσει προεκλογικά ο δήμαρχος (όπως ο τραγικός μεγάλος περίπατος), συμμετέχοντας σε εκκενώσεις εγκαταλελειμμένων κτηρίων στα Εξάρχεια και τραμπουκίζοντας κατοίκους στο Λόφο Στρέφη. Η διαρκής παρουσία τους όμως μας υπενθυμίζει διαρκώς την εμπλοκή τους στο ανολοκλήρωτο έργο σηματοδοτησης και τηλεδιοίκησης  της σιδηροδρομικής γραμμής Αθήνα-Θεσσαλονίκη. Όσο τους βλέπουμε μπροστά μας τόσο δεν ξεχνάμε τις τραγικές συνέπειες της ανεπάρκειας και της απληστίας τους.

Για να παραμείνει ο Λόφος άλσος ανοιχτό και προσιτό στη  γειτονιά δε χρειάζονται ούτε εργολάβοι, ούτε μπάτσοι, ούτε οι μεγάλες ιδέες του Μπακογιάννη.
Αυτό που χρειάζεται είναι η μαζική συμμετοχή της γειτονιάς.
Καλούμε τη γειτονιά σε αυξημένη εγρήγορση. Να είναι τα μάτια όλων μας στραμμένα στο Λόφο.

Ο ΛΟΦΟΣ ΤΟΥ ΣΤΡΕΦΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ, ΤΣΙΦΛΙΚΙ ΚΑΝΕΝΟΣ ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ.

ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ για την οργάνωση της αντίστασης του φυσικού μας χώρου ΣΑΒΒΑΤΟ 1  ΑΠΡΙΛΗ, 5ΜΜ ΜΠΑΣΚΕΤΑΚΙ

ΕΝΗΜΕΡΩΣΕΙΣ ΑΠΟ ΕΡΓΑΣΙΕΣ, ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΜΠΑΤΣΩΝ ΚΑΙ ΕΡΓΟΛΑΒΩΝ, ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΚΑΙ ΒΙΝΤΕΟ:

FB: lofos.strefi1
Twitter: @LofosStrefi
Email: lofosstefi@riseup.net

Σάββατο 25 Μάρτη, Λόφος Στρέφη – Λαϊκή Οργή!

Πώς θα ήταν μια γιορτή στον Λόφο τον παραδομένο στους επενδυτές, τους μπάτσους και τους εργολάβους, χωρίς Λαϊκή Οργή;
Η κομπανία μας συντρόφεψε μέχρι πολύ αργά, ήταν εκεί δίπλα μας την ώρα που οι μπάτσοι, σχεδόν μας παρακάλαγαν να ανοίξουμε το δρόμο για να αλλάξει η βάρδια τους. Όλη τη μέρα ήταν κρυμμένοι μέσα στις λαμαρίνες, με τον υπόλοιπο Λόφο ελεύθερο και γεμάτο ζωή για πρώτη φορά από τις 3 Οκτώβρη 2022 – την ημέρα της εισβολής και κατοχής του Λόφου.
Αρνηθήκαμε να αφήσουμε τις θέσεις μας, η Λαϊκή Οργή δεν έκανε στην άκρη. Τους δηλώσαμε ότι αυτοί είναι οι παρείσακτοι στο χώρο.
Μείναμε γλεντώντας μέχρι αργά, περιμένοντας τους βαρβάρους, που όμως δεν ήρθαν ποτέ, αναλογιζόμενοι ίσως το στραπάτσο που θα προκαλούσε στον Μπακογιάννη μια ακόμα επίθεση στη γειτονιά και την κοινότητα που υπερασπίζεται τον Λόφο.
25 Μάρτη 2023, Λόφος Στρέφη ελεύθερος και ζωντανός, μια νίκη της αλληλεγγύης, της αυτοοργάνωσης, της γειτονιάς και της κοινότητας. Ένας Λόφος που χώρεσε όλους τους κόσμους, εκτός τον κόσμο της καταστροφής και της εκμετάλλευσης.
Από αύριο πάλι εκεί, έρχεται η ώρα για τα τσιμεντώματα και τα belvedere, φήμες λένε ότι θα αποκλείσουν και το μπασκετάκι που θα το σκάψουν συθέμελα για να κόψει ο δήμαρχος έγκαιρα την κορδέλα, ανώνυμα σημειώματα έκαναν πάλι την εμφάνισή τους, να μην παρκάρουμε στην είσοδο του Λόφου γιατί θα εκτελεστούν έργα, μας ευχαριστούν κιόλας για την κατανόηση! (συγγνώμη κύριε, ποιος είσθε;)

Λόφος Στρέφη 25 Μάρτη 2023. Χορωδία Εξαρχείων

Αντικατοχική γιορτή – γιορτή ελευθερίας στον Λόφο. Παρέα με κανονιοβολισμούς από τον Λυκαβηττό, που πλαισίωσαν τη γιορτή μας. Εμείς ακουστήκαμε δυνατότερα.
Μέρος 4ο: Αντικατοχικά τραγούδια από την Χορωδία Εξαρχείων – Exarcheia Choir
Εκτός από τα “Παιδιά της Λαμαρίνας” το “Οι γειτονιές πάλι θα γράψουν ιστορία” και την “Αθανασία”, τραγουδήσαμε όλα μαζί το “Μαλλιά σγουρά”.
Δε μας τρομάζει η βαρυχειμωνιά!