Πέρασε ένας χρόνος από τότε που εκδόθηκε το πρώτο φύλλο της εφημερίδας μας. Ένας χρόνος πυκνός και ζόρικος για την αγωνιζόμενη κοινότητα των Εξαρχείων. Αλλά και ένας χρόνος με πολλές παρακαταθήκες για το μέλλον.

Και τι δε ζήσαμε, τις μπουλντόζες των εργολάβων να καταστρέφουν τον Λόφο για τα καπρίτσια της Prodea, τα ΜΑΤ να τραμπουκίζουν την κοινότητα του Λόφου καθημερινά, τα αλυσοπρίονα να αποψιλώνουν την περίκλειστη πλατεία Εξαρχείων από τα δέντρα της.

Είδαμε να ξεπετάγονται σαν τα μανιτάρια χιπστερομάγαζα και airbnb στη γειτονιά, τα νοίκια να εκτοξεύονται και κόσμο να εγκαταλείπει το σπίτι του, τουρίστες και φασαίους να πίνουν το ποτό τους και να μας κοιτάνε σαν τοπικό αξιοθέατο, αφεντικά και μπράβους να μας κοιτάνε με στραβό μάτι.

Είδαμε όμως και την αλληλεγγύη, το δυνάμωμα της κοινότητας, το αγκάλιασμα και τις υψωμένες γροθιές στις πορείες, στις συλλήψεις και στα δικαστήρια. Νιώσαμε την ανάσα της αγωνίας, τη λαχτάρα της εξέγερσης και τη δύναμη της αντεπίθεσης. Σταθήκαμε όρθια και δυνατά απέναντι στις εμπροσθοφυλακές του κράτους και των επενδυτών: τους πάνοπλους δολοφόνους και όλο το μιντιακό σύστημα. Τα Εξάρχεια είναι ζωντανά!

Το Χωνί θα συνεχίσει να εκδίδεται με πείσμα. Για να συνδέει τις ψηφίδες της μνήμης, το τότε με το τώρα, το εδώ με το εκεί, το εγώ με το εμείς. Από την Ατλάντα και τη Μασσαλία, μέχρι τον Λόφο Στρέφη… χαιρετίσματα στην εξουσία!

Αλληλεγγύη με όσα αγωνίζονται. Στεκόμαστε δίπλα στον μαχόμενο λαό της Παλαιστίνης που αντιστέκεται στη γενοκτονία του, στις περιθωριοποιημένες κοινότητες των Ρομά που μετρούν τις κρατικές δολοφονίες των Μιχαλόπουλου, Φραγκούλη και Σαμπάνη, στους μετανάστες που αντιμετωπίζουν τη δολοφονική καταστολή, με αποκορύφωμα το κρατικό έγκλημα στην Πύλο, σε όλα τα θύματα του κράτους, από τον Κώστα Μανιουδάκη έως τη 16χρονη αντιφασίστρια στο Ν. Ηράκλειο, σε όσα εξεγείρονται ενάντια σε κράτος και καταστολή.