Η μνήμη του συντρόφου Κυριάκου θα είναι για πάντα στις καρδιές μας, στους δρόμους του αγώνα.

Στους δρόμους που γέννησαν στιγμές πολιτικής ζύμωσης και διεκδικήσεων.

Στους δρομους της γειτονιάς των Εξαρχείων, που μοιραστήκαμε με τον Κυριάκο.

Στους  δρόμους και στις στιγμές αυτές που ζήσαμε,με τον Κυριάκο,μιλήσαμε μαζί του, τον ακούσαμε, όπως μας άκουσε κι αυτός.

Από τον Λόφο του Στρέφη, μέχρι την πλατεία Εξαρχείων, από το Πολυτεχνείο, μέχρι τον πεζόδρομο της Μεσολογγίου, περπατήσαμε μαζί, μοιραστήκαμε σκέψεις, προβληματισμούς κι ιδέες. Δεν βρισκόμασταν σ’ αυτούς τους δρόμους μόνο για να προλάβουμε την επόμενη συνέλευση,να ετοιμάσουμε τον κουβά με την κόλλα για την αφισοκόλληση ή να κρατήσουμε το πανό στην πορεία.

Ο Κυριάκος ήταν ο γείτονάς μας.

Συναντιόμασταν τυχαία στις εξόδους των σπιτιών μας, καθόμασταν στα σκαλάκια και στους πεζόδρομους, συζητούσαμε ώρες.Εκείνο το χαμόγελο που ανταλλάσσαμε δεν ήταν τυχαίο. Ο σύντροφος Κυριάκος,όπως κι εμείς, συνειδητά επέλεξε να ζήσει σε αυτήν τη γειτονιά.

Όταν το σκηνικό αλλάζει, όταν τα μαγαζιά και τα Airbnb ξεφυτρώνουν το ένα μετά το άλλο,όταν οι τουρίστες παρελαύνουν, η πλατεία ντύνεται με λαμαρίνες και οι κατοχικές δυνάμεις των ΟΠΚΕ, ΜΑΤ, ΔΕΛΤΑ ριζώνουν στον λόφο,εμείς επιλέγουμε να μείνουμε εδώ συνειδητά. Η καθημερινή μάχη ενάντια στην επιβεβλημένη εικόνα της γειτονιάς είναι ζωντανή και ο Κυριάκος υπήρξε αναπόσπαστο κομμάτι της.

Δεν είναι λίγες οι στιγμές που τον θυμόμαστε δίπλα μας — σαν γείτονα, σαν σύντροφο.Σε εκείνη τη χαλαρή μπύρα που καταλήγει να διώχνει ένα τουριστικό γκρουπ από τη Μεσολογγίου.

Σε εκείνο το άραγμα που γίνεται «τυπικός έλεγχος» από τους γνωστούς… των ΔΡΑΣΗ.

Στον δρόμο προς τη συνέλευση στο Πολυτεχνείο ή στην ΑΣΟΕΕ,πάντα περπατούσαμε μαζί, μοιραζόμασταν τα βιώματα της γειτονιάς μας.

Και ύστερα τα βιώματα αυτά εκφράζονταν στο κείμενο που θα γράφαμε μαζί και αν μη τι άλλο εκείνη τη μέρα θα γελάγαμε πολύ.

Έτσι είναι οι συντροφικές μας σχέσεις στη γειτονιά των Εξαρχείων. 

Έτσι θυμόμαστε τον σύντροφο και γείτονα Κυριάκο.

Μαζι μας σε καθε κείμενο που μοιράζουμε και σε κάθε πέτρα που πετάμε στον στρατό κατοχής των Εξαρχείων.

Απέναντι στην εξαθλίωση των ζωών μας και την καταστολή κάθε πτυχής της καθημερινότητας μας, έχουμε χρέος να αντιστεκόμαστε. Το κέντρο της Αθήνας εδώ και δεκαετίες εξευγενίζεται και τουριστικοποιείται βίαια. Συγκεκριμένα, στα Εξάρχεια η καταστολή δίνει την πιο σκληρή της μάχη να ισοπεδώσει τελείως τον εξεγερσιακό χαρακτήρα της γειτονιάς. Περιγράφουμε μια εμπόλεμη κατάσταση, που εκτοπίζει τους μόνιμους κατοίκους, ενώ ταυτόχρονα περιφρουρεί με μπάτσους και ιδιωτικοποιεί τους εναπομείναντες δημόσιους χώρους. Τα Εξάρχεια μέρα με την μέρα απονεκρώνονται. Τα κοινωνικά κινήματα, ακόμα και σε περιόδους κινηματικής συρρίκνωσης και υπέρμετρης καταστολής, ποτέ δεν άφηναν τα μέσα του αγώνα τους να ετεροκαθορίζονται από το κράτος. Κάθε ουσιαστική πίεση/επίθεση στο κράτος και το κεφάλαιο είναι λογικό να θεωρείται παράνομη. Από τις αυτομειώσεις στα σούπερ μάρκετ, μέχρι τις απεργίες ολόκληρων κλαδων της παραγωγής, το κράτος μπορεί εν μία νυκτί να αυστηροποιησει τις ποινές του και να δώσει σκληρή γραμμή καταστολής στους μπάτσους. Τον πόλεμο τον ζούμε κάθε μέρα εδώ και όσο αυτός εξελίσσεται, δε θα σταματήσουν ποτέ ενέργειες αντίστασης και κοινωνικής αντιβίας, σαν αυτή που προχώρησε ο Κυριάκος.

Η συλλογική μνήμη είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ιστορίας των αγωνιστών/αγωνιστριών. Αγωνιζόμενα άτομα τροφοδοτούν εν μέρη το πείσμα μας να αντιστεκόμαστε στους καταπιεστές μας και να φανταζόμαστε πως μπορούμε να υπάρξουμε ελεύθερα. Η μνήμη είναι αυτή που κρατάει ζωντανή την φλόγα των συντρόφων και συντροφισσών μας που χάθηκαν στους δρόμους του αγώνα, που ενώνει τα κομμάτια του κινήματος σε δύσκολες στιγμές και συγκυρίες, που αφήνει πάντα μια σπίθα να σιγοκαίει στις καρδιές μας και μας ωθεί να συνεχίσουμε. Στον Κυριάκο αφιέρωνουμε κάθε μορφή αγώνα, κάθε νεύμα ανυπακοής στο κατεστημένο που μας τρώει μέρα με την μέρα, από την γειτονιά των Εξαρχείων μέχρι την λωρίδα της Γάζας, που μας θέλει άπραγα και μόνα, και αυτό όχι λόγω κάποιας εξαναγκαστικής υποχρέωσης ως προς τη μνήμη του συντρόφου, αλλά επειδή στο άκουσμα του συναγωνιστή μας αναγεννάται η δύναμη και το πάθος μας για να μην επιτρέψουμε την εξαθλίωση των ζωών μας, την απομόνωση του ενός με την άλλη, την διαπόμπευση των κέντρων αγώνων μας στον βωμό του εξευγενισμού και της τουριστικοποίησης. Την συλλογική μνήμη φοβούνται και προσπαθούν να καταστρέψουν κράτος και κεφάλαιο, όχι τα άδεια ντουβάρια πίσω απο τις λαμαρίνες. Όσο πράσινο και αν εξαφανίσουν από τον Λόφο, όσους μπάτσους και αν φέρουν στα Εξάρχεια, όσο χώρο και αν πάρουν δε θα καταφέρουν ποτέ να σβήσουν ότι κάποιοι πάντα προσπαθούν να αναμετρηθούν με την εξουσία, αποδεικνύοντας μας ότι δεν είναι ούτε αλώβητη ούτε ανίκητη.

Ο Κυριάκος ήταν ένας από εμάς. Το όνομά του μας εμπνέει να ονειρευόμαστε, μας δείχνει τι σημαίνει να οραματίζεσαι την ελευθερία σου, να αφιερώνεις την ζωή σου στον δρόμο του αγώνα, να μην συμβιβάζεσαι με τίποτα λιγότερο από τα πάντα. Άλλωστε, τόσα μας αναλογούν.

ΦΑΝΤΑΣΙΑ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ ΡΙΣΚΟ

ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΞΥΜΗΤΗΡΗΣ ΠΑΡΩΝ 

ΑΝ ΔΕΝ ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΜΕ Σ’ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ ΟΙ ΠΟΛΕΙΣ ΜΑΣ ΘΑ ΓΙΝΟΥΝΕ ΜΟΝΤΕΡΝΕΣ ΦΥΛΑΚΕΣ

ΟΛΑ ΣΤΟ ΤΡΙΗΜΕΡΟ ΜΝΗΜΗΣ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑ 30-31/10 ΚΑΙ 2/11