Η λεηλασία της φύσης, και η αντιμετώπιση της ως πεδίο κερδοφορίας, έχει πολλές όψεις.

Είτε μιλάμε για εταιρείες ενέργειας ή για real estate, είτε μιλάμε για 2.000+ ή για 150 μέτρα υψόμετρο, είτε μιλάμε για ανέγγιχτες φυσικές περιοχές μακριά από κάθε τι ανθρώπινο ή για τις τελευταίες ‘νησίδες’ πρασίνου και άγριας ζωής που έχουν απομείνει μέσα στον αστικό ιστό και τελικά, είτε μιλάμε για τις κορυφές των Αγράφων ή τον λόφο του Στρέφη, τα μοτίβα δεν διαφέρουν και πολύ.

Είναι γεγονός πως οι μπουλντόζες της ανάπτυξης καταπατούν ολοένα και περισσότερο οτιδήποτε ζωντανό. Χέρι χέρι με την καταστολή, εταιρείες εισβάλουν σε ελεύθερους δασικούς χώρους, αφήνοντας πίσω τους καταστροφή – και ενίοτε φουρφούρια, λαμπάκια και κυριλέ αισθητική για τουριστάκια -.

Τελειώνουν όμως εκεί οι ομοιότητες; Όχι! Ζωντανοί, πολύμορφοι και με νίκες, είναι οι αγώνες υπεράσπισης που έχουν αναπτυχθεί σε όλα τα μέτωπα. Μια και ο λόφος μας είναι ένα μικρό βουνό, ένα μέρος που μας δίνει κάτι από το αίσθημα ελευθερίας που έχουμε όταν αγναντεύουμε από μια βουνοκορφή, και ένας χώρος που μπορούμε να αναπνεύσουμε, να παίξουμε, να τραγουδήσουμε, να εκφραστούμε, να πολιτικοποιηθούμε, θα συνεχίσουμε να παλεύουμε για αυτόν, και να στεκόμαστε αλληλέγγυα σε όλα όσα παλεύουν για γη και ελευθερία.

Οι αγώνες ενάντια στην εξαπλωτική μανία του κεφαλαίου πάνω στη φύση και στους ελεύθερους χώρους στις πόλεις μας, δεν είναι πολυτέλεια. Είναι αγώνες για την ίδια τη ζωή.

Θα είμαστε και εμείς στην πορεία υπεράσπισης των βουνών.