Είναι μερικές στιγμές που τυχαία η ιστορία ορμά και μας αφήνει αποσβολωμένα.
Ένα τηλεφώνημα Κυριακή πρωί από τον Μπαμπάλ, ένα μήνυμα, που ίσως θέλει να μας πει πως ήρθε η ώρα να γραφτεί ξανά ιστορία.

Τ΄ αετόπουλά μας λοιπόν, με το παραμύθι του Εγωιστή Γίγαντα του Όσκαρ Ουάιλντ, διασκευασμένο ως “Ο δράκος που αγαπούσε τον εαυτό του”, να μιλά για τον κήπο του δράκου, που ύψωσε μεγάλα τείχη για να μην αφήνει να παίζουν τα παιδιά. Ο χειμώνας εγκαταστάθηκε στον κήπο, τα πουλιά σώπασαν και η άνοιξη δεν ερχόταν ποτέ.

Και δίπλα σ’ αυτό, το τραγούδι ΑΕΤΟΠΟΥΛΑ, του Αχιλλέα Ξενάκη (δεκτές και απαραίτητες προτάσεις για μελοποίηση):
Δες στο λόφο εκεί του Στρέφη
τι τραγούδια και τι κέφι
Τ’ αετόπουλα πηδάνε,
τη μπαλίτσα τους κλωτσάνε.

Γκρίνιες και βρυσιές κει πέρα
δε θ’ ακούσεις. Όλη μέρα
Παίζουμε και τραγουδάμε
και για το σκολειό μιλάμε.

Ζήτω το σκοινάκι, η μπάλα
Ζήτω κι η μικρή τραμπάλα
Ζήτω τ’ αετοπουλάκια
Τα χαρούμενα παιδάκια.

Ο συνειρμός του δράκου με το Μπατσογιάννη αναπόφευκτος, του γίγαντα φίλου του με τ’ αφεντικό του, την Prodea. Τ’ αετόπουλα του Στρέφη, τα παιδιά του Λόφου που τους απαγορεύεται πλέον η είσοδος και το παιχνίδι (ακόμα και οι σχολικές εκδρομές…).

Ο ΛΟΦΟΣ ΣΤΡΕΦΗ ΕΧΕΙ ΙΣΤΟΡΙΑ
ΕΞΩ Η PRODEA, Ο ΜΠΑΤΣΟΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΙ Η ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ!