Ο Ευάγγελος Παπαευαγγέλου, πρώην αντιπρόεδρος της Jumbo και συνιδιοκτήτης της ουσιαστικά μαζί με τον Βακάκη, χάνει τον τίτλο (μόνο) του αντιπροέδρου της εταιρίας το 2018, εξαιτίας ενός σκανδάλου σπασίματος των κινεζικών capital controls μέσω POS ελληνικών τραπεζών από την εταιρία διαχείρισης ακινήτων Destiny Επενδυτική, που έχει ιδρύσει από το 2015 και του ανήκει ολοκληρωτικά. Υπολογίζεται ότι τα κέρδη των συμβαλλόμενων στο παιχνίδι αυτό ανήλθαν στα 100 εκατ. ευρώ. Η Destiny έχει ως κύριο σκοπό την ανέγερση και αγορά πολυτελών κατοικιών και την πώλησή τους σε επενδυτές, κυρίως μη ντόπιους, για την απόκτηση Golden visa, αλλά και την μακροχρόνια ή βραχυχρόνια, με Airbnb, μίσθωση. Ταυτόχρονα, ο Δήμος Αθηναίων (δήμαρχος Καμίνης) μηνύει την Destiny για πλαστογραφία λογότυπων και υπογραφών στελεχών του Δήμου, σε ένα πιστοποιητικό που λάνσαρε στους επενδυτές, ως υποτίθεται διαπιστευμένος φορέας από τον Δήμο για την προώθηση της Golden visa στην Αθήνα.

Η δικαστική συνέχεια είναι αναμενόμενη, αφού ο Παπαευαγγέλου αρχικά ξεπλένεται από τα πάντα πρόθυμα ελληνικά ΜΜΕ, φτιάχνεται το 2019 (κυβέρνηση Μητσοτάκη) μια νομοθετική ρύθμιση, με την οποία δίνεται η δυνατότητα απόκτησης Golden visa και μέσω POS, με αναδρομική ισχύ 2 ετών (νομιμοποιώντας δηλαδή την προηγούμενη δραστηριότητα Παπαευαγγέλου και τραπεζών) και στη συνέχεια παραδίδεται ως αθώα περιστερά στην κοινωνία, για να συνεχίσει το θεάρεστο έργο του (βοήθησαν και κάτι χορηγίες του για την επισκευή ιερών ναών).

Τα ακίνητα στα οποία επενδύει ο Παπαευαγγέλου, βρίσκονται φυσικά στα ακριβά βόρεια και νότια προάστια και στο κέντρο της Αθήνας. Ο ίδιος δηλώνει ότι αγνοεί ακριβώς πόσα ακίνητα έχει πουλήσει και πόσες Golden visas έχουν αποκτήσει οι πελάτες του! Είναι δηλαδή ένας από τους κυρίαρχους παίχτες στη διαδικασία εξευγενισμού των γειτονιών μας και εκτοπισμού μας από αυτές, με την ιδιαίτερη συμβολή του στην έκρηξη των τιμών των κατοικιών.

Ανάμεσα στα ακίνητα του κέντρου της Αθήνας, ο Παπαευαγγέλου έχει αποκτήσει το ακίνητο Μεσολογγίου και Τζαβέλα στα Εξάρχεια, που ανήκε στις εκδόσεις «Ελληνικά Γράμματα» και βγήκε σε πλειστηριασμό. Ο Παπαευαγγέλου χτίζει εκεί συγκρότημα «πολυτελών κατοικιών», γεμάτο κάμερες, με σκοπό είτε την πώληση για την απόκτηση Golden visa, είτε την ακριβή μίσθωση. Μόνο που υπολόγιζε χωρίς την ιστορία. Τα πολυτελή του διαμερίσματα βρίσκονται στο σημείο δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, εκεί που ξεκίνησε η εξέγερση του 2008, απέναντι από το μνημείο του και σε μέρος των Εξαρχείων με καθημερινή παρουσία ατόμων που δεν βρίσκονται στη γειτονιά απλά για κατανάλωση στα μαγαζιά, αλλά για κοινωνικοποίηση και πολιτικοποίηση. Σε ένα μέρος δηλαδή που το ζουν τα Εξάρχεια της κοινωνικής αυτοοργάνωσης και της ταξικής αλληλεγγύης. Έτσι, συχνά πυκνά το πολυτελές ανάκτορο στολίζεται με χρώματα, πανό και σκουπίδια, που δεν μπορούν να τα αποτρέψουν ο φράχτης 2,5 μέτρων, τα συρματοπλέγματα με ξυράφια και ο επιθετικός φύλακας του κτιρίου. Ταυτόχρονα, η κατευθυνόμενη καταστολή που ασκείται στα άτομα των δρόμων γύρω από το κτίριο, δεν είναι ικανή για την «εκκαθάρισή» τους.

Οι υποψήφιοι επενδυτές που επισκέπτονται το ακίνητο, αντιλαμβάνονται τον παλμό της περιοχής και την αντίθεση στον βίαιο εξευγενισμό της και δεν προχωρούν στην επένδυση, προς μεγάλη απογοήτευση του Παπαευαγγέλου και του διαχειριστή του κτιρίου, που το κινητό του παραπέμπει σε ένα κομμωτήριο στο υπόλοιπο Αττικής (!). Ο χρόνος που κυλά χωρίς επενδυτές είναι χρήμα και ο Παπαευαγγέλου με τον διαχειριστή του αποφασίζουν να παίξουν τα χαρτιά του πολιτισμού και της συμπερίληψης, για να προστατέψουν και να οχυρώσουν την επένδυσή τους. Ότι ακριβώς κάνουν δηλαδή τα διάφορα «φιλανθρωπικά» ιδρύματα που χρηματοδοτούν και φυτεύουν μαγαζιά γυναικών, μεταναστριών και καλλιτεχνών παντού στη γειτονιά. Έτσι, ο διαχειριστής προσεγγίζει τον Όμιλο Ελληνικών Τεχνών, προσφέροντάς του ισόγειο μαγαζί στο κτίριο με πολύ χαμηλό ενοίκιο, για την πραγματοποίηση δωρεάν μαθημάτων μουσικής και εικαστικών. Ο ίδιος, παράλληλα, κινείται στη γειτονιά των Εξαρχείων, προσεγγίζοντας άτομα για να συμμετέχουν στην ίδρυση μιας Αστικής μη Κερδοσκοπικής Εταιρίας (ΑΜΚΕ) εστίασης, για να εργάζονται σε αυτήν ανάπηρα άτομα, με σκοπό δήθεν την κοινωνική και εργασιακή ένταξή τους! Έδρα της εταιρίας θα είναι το άλλο ισόγειο κατάστημα των πολυτελών κατοικιών, ενώ σχεδιάζεται και επέκταση της δραστηριότητας στον κλειστό Εξωστρεφή, στον Λόφο Στρέφη!

Η «ευαισθησία» του Mr Jumbo Νο2 για τα εργασιακά δικαιώματα, είναι γνωστή από την κατάσταση στο κύριο μαγαζί του. Μισθοί πείνας, ξεχειλωμένα ωράρια, μη παροχή νόμιμων επιδομάτων, εξαήμερη εργασία, τρομοκρατία σε κάθε απόπειρα ίδρυσης σωματείου, άρνηση υπογραφής συλλογικής σύμβασης εργασίας. Και τώρα τελευταία δια στόματος του Mr Jumbo Νο1 (που δεν πτοήθηκε ούτε από τον θάνατο του γιου του που ξεκλήρισε με την Πόρσε του μια οικογένεια στον δρόμο για Αράχωβα), η φαεινή ιδέα για υποχρεωτική εργασία τις Κυριακές.

Το θράσος των σχεδίων Παπαευαγγέλου είναι απύθμενο και η αθλιότητα μεγάλη. Δεν διστάζει να εργαλειοποιήσει τα δικαιώματα των ανάπηρων ατόμων για να προστατέψει την επένδυσή του και να πουλήσει πολιτισμό, από «αυτοδιαχειριζόμενο» μάλιστα σωματείο καλλιτεχνών, όπως μας πληροφορεί σχετική ανακοίνωση στο κτίριο. Ξέρει ότι οποιαδήποτε κριτική και δράση ενάντια στην επιχείρηση εξευγενισμού που προωθεί, θα αντιμετωπίσει ως αντίλογο τα δικαιώματα για εργασία και κοινωνικοποίηση των ανάπηρων ατόμων και κριτικές του τύπου “cancel culture”, σε μια νέα ψεύτικη διαίρεση της γειτονιάς σε «μπαχαλάκηδες» και «κοινωνικά ευαίσθητους», που θα δημιουργεί μεταξύ μας εντάσεις όσο το κεφάλαιο θα επελαύνει γύρω μας. Ξέρει επίσης ότι το σχέδιο εξευγενισμού του Στρέφη έχει αποκρουστεί και είναι πρόθυμος να δώσει ένα χεράκι για την ολοκλήρωσή του. Δε διστάζει να προσεγγίσει –μέσω του διαχειριστή του, που φυσικά δεν αποκαλύπτει την πραγματική του υπόσταση- συλλογικότητες της γειτονιάς και να τους εκθέσει τις δήθεν φιλάνθρωπες και συμπεριληπτικές προθέσεις του, για να εξασφαλίσει τη συναίνεσή τους. Δε διστάζει να απευθυνθεί στον Δήμο για να εξασφαλίσει την προσβασιμότητα των ανάπηρων ατόμων σε Μεσολογγίου και Στρέφη. Δεν διστάζει να απευθυνθεί σε μαφίες για την προστασία των μαγαζιών, αφού η δεδομένη κρατική προστασία δεν του φτάνει.

Ο Λόφος Στρέφη, τα υπόλοιπα Εξάρχεια, αλλά και ολόκληρο το κέντρο της Αθήνας έχουν τεράστια προβλήματα προσβασιμότητας, αλλά φυσικά αυτό δεν ενδιαφέρει τους επιχειρηματίες που επενδύουν τσακίζοντας τους ελεύθερους χώρους. Οι πεζόδρομοι και τα (ανύπαρκτα) πεζοδρόμια της γειτονιάς κατακλύζονται από τραπεζοκαθίσματα και ορδές όρθιων χίπστερς, γεγονός που κάνει ακατόρθωτη την ελεύθερη κίνηση. Γιατί σκοπός είναι να εξευγενιστεί η γειτονιά, να ικανοποιηθούν οι τουρίστες, εγχώριοι και μη, και να εξαχθεί το μέγιστο δυνατό κέρδος, εις βάρος των ανάπηρων ατόμων αλλά και των κατοίκων γενικότερα.

Δεν ξεχνάμε ότι με το πρόσχημα της προσβασιμότητας τσιμεντώθηκε η Ακρόπολη, προσπάθησε να νομιμοποιηθεί ο μεγάλος περίπατος και επιχειρήθηκε η ανάπλαση του Στρέφη με τα τσιμεντένια μονοπάτια και τα belvedere. Όσο για την κοινωνική ένταξη μέσω της εργασίας, ας μιλήσουν καλύτερα τα ίδια τα ανάπηρα άτομα.

Με το πρόσχημα του πολιτισμού είναι σε εξέλιξη ο εξευγενισμός της Καλλιθέας (Ίδρυμα Νιάρχου) και του Νέου Κόσμου (Ίδρυμα Ωνάση), με το πρόσχημα της παιδείας εκκενώθηκε η Βίλα Αμαλίας (για να γίνει ένα αχρείαστο για τη γειτονιά Λύκειο με μαθητές από άλλες περιοχές), με το πρόσχημα των δικαιωμάτων των παιδιών εκκενώθηκε η κατάληψη Gare (δήθεν ως δωρεά στο δίκτυο για τα δικαιώματα του παιδιού, ενώ τώρα ανακαινίζεται ως ακόμα ένα συγκρότημα πολυτελών κατοικιών), με το πρόσχημα της βιβλιοθήκης εκκενώθηκε η κατάληψη Βιολογικού στο ΑΠΘ (ενώ η υφιστάμενη βιβλιοθήκη ρημάζει), με το πρόσχημα της στέγασης των συγγενών καρκινοπαθών και τη δημιουργία μουσείου μετανάστευσης απειλείται και η κατειλημμένη κοινότητα προσφυγικών στη Λ. Αλεξάνδρας.

Ως Ανοιχτή Συνέλευση για την υπεράσπιση του Λόφου Στρέφη δεν θα επιτρέψουμε τη μαφιόζικη επέλαση του κεφαλαίου και τις ορδές των τουριστών μέσα στους ελάχιστους ελεύθερους χώρους που μας έχουν απομείνει στη γειτονιά. Είναι ξεκάθαρο πως ο Λόφος θα παραμείνει ελεύθερος και άγριος, χωρίς την εκμετάλλευσή του από ένα ακόμα πολυτελές μαγαζί εστίασης, που θα εμπορεύεται κοινωνική ευαισθησία για τα ανάπηρα άτομα.

Ο Λόφος δεν είναι σε μεγάλο μέρος του προσβάσιμος για άτομα με κινητικές δυσκολίες και αυτήν την πραγματικότητα την αντιμετωπίζουμε με ομάδες εργασίας για προσβάσιμα μονοπάτια.

Θέλουμε τον Λόφο ελεύθερο και προσβάσιμο, όχι για εμπορεύματα και κατανάλωση, αλλά για κοινωνικοποίηση και πολιτικοποίηση, για επαφή με τη φύση του, τα δέντρα του και τις χελώνες του.

ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΠΕΖΟΔΡΟΜΟΙ, ΛΟΦΟΙ ΚΑΙ ΠΛΑΤΕΙΕΣ ΠΙΣΩ ΞΕΦΤΙΛΕΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΕΣ!